"Μόρφωση θα ' πρεπε να είναι η διαδικασία του να βοηθάμε τον καθένα ν' ανακαλύψει τη μοναδικότητά του, να του διδάξουμε πώς ν' αναπτύσσει αυτή τη μοναδικότητα, κι ύστερα να του δείξουμε πώς να τη μοιραζόμαστε , επειδή αυτός είναι ο μόνος λόγος για να έχουμε κάτι. Φανταστείτε πώς θα ήταν αυτός ο κόσμος αν από παντού υπήρχαν άνθρωπο που θα σας έλεγαν, "Είναι ωραίο που είσαι μοναδικός.Είναι ωραίο που είσαι διαφορετικός. Δείξε μου τη διαφορετικότητά σου, έτσι που ίσως να μπορέσω κι εγώ να μάθω κάτι απ' αυτήν". Αλλά εξακολουθούμε να βλέπουμε τη διαδικασία, πάλι και πάλι, σαν μια προσπάθεια να κάνουμε τον καθένα όμοιον μ' όποιον άλλο.
Λίγα χρόνια πριν, μαζί με μερικούς σπουδαστές μου καθηγητές στο Πανεπιστήμιο, ξαναπήγα στις αίθουσες διδασκαλίας κι έμεινα κατάπληκτος ανακαλύπτοντας ότι γίνονταν τα ίδια πράγματα εκεί, όπως κι όταν πήγαινα κι εγώ σχολείο, - ένα "κάρο" χρόνια πριν δηλαδή. Παραδείγματος χάρη, ήταν έτοιμος να μπει στην αίθουσα ο δάσκαλος τεχνικών. Θυμόσαστε πώς περιμέναμε πάντα κι ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε τον καθηγητή των τεχνικών; Αφήναμε κάτω τα χαρτιά μας και βγάζαμε τα κραγιόνια μας και περιμέναμε, ώσπου τελικά έμπαινε μέσα αυτό το αλαφιασμένο άτομο.
Πραγματικά νιώθω θλίψη καθώς φαντάζομαι αυτό το πλάσμα, που συνήθως είναι γυναίκα. Μπαίνει βιαστικά στην αίθουσα, καθώς έρχεται από ένα άλλο μάθημα, κι έχει χρόνο μόνο για ένα χαιρετισμό με το κεφάλι.Ύστερα γυρίζει και λέει, "Παιδιά, σήμερα θα σχεδιάσουμε ένα δέντρο". Στρέφεται κατόπιν προς το μαυροπίνακα και σχεδιάζει το δικό της δέντρο. Θυμόσαστε αυτά τα γελοία δεντράκια; Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα δέντρο να μοιάζει μ' αυτά, αλλά εκείνη έφτιαχνε το δέντρο της σαν μια μεγάλη πράσινη μπάλα με μια μικρή καφετιά βάση, κι έλεγε, "Εντάξει, τώρα παιδιά, σχεδιάστε το". Κι όλοι στρώνονταν στη δουλειά και σχεδίαζαν.
Αν είχαμε την παραμικρή λογική, ακόμη και σ' αυτή τη νεαρή ηλικία, θα καταλαβαίναμε πως αυτό που πραγματικά ήθελε από μας ήταν να σχεδιάσουμε το δικό της δέντρο, επειδή όσο πιο πολύ όμοιο το σχεδίαζες τόσο καλύτερος θα ήταν ο βαθμός σου. Αν κιόλας το έφτιαχνες όπως ήθελε, τότε σου 'δινε μια καραμέλα κι έλεγε, "Ω, είναι υπέροχο". Αλλά να που υπάρχουν και πιτσιρικάδες που πραγματικά ξέρουν τι είναι ένα δέντρο, όπως αυτή η γυναικούλα δεν το 'χει δει ποτέ στη ζωή της. Έχουν σκαρφαλώσει σε δέντρα, έχουν ταρακουνήσει δέντρα, έχουν πέσει από δέντρα, έχουν ακούσει το αγεράκι να φυσά μέσα από τα φύλλα τους. Αυτοί οι πιτσιρικάδες ξέρουν πραγματικά πώς είναι ένα δέντρο και ξέρουν ότι το δέντρο δεν είναι καραμέλα! Κι έτσι παίρνουν τα κόκκινα, τα κίτρινα και τα πράσινα κραγιόνια τους και σχεδιάζουν αυτό το όμορφο πράγμα και της το δίνουν. Κι αυτή το παίρνει και στριγκλίζει," Διεστραμμένα μυαλά".
Απόσπασμα από το βιβλίο: Η αγάπη, (Λέο Μπουσκάλια)
Λίγα χρόνια πριν, μαζί με μερικούς σπουδαστές μου καθηγητές στο Πανεπιστήμιο, ξαναπήγα στις αίθουσες διδασκαλίας κι έμεινα κατάπληκτος ανακαλύπτοντας ότι γίνονταν τα ίδια πράγματα εκεί, όπως κι όταν πήγαινα κι εγώ σχολείο, - ένα "κάρο" χρόνια πριν δηλαδή. Παραδείγματος χάρη, ήταν έτοιμος να μπει στην αίθουσα ο δάσκαλος τεχνικών. Θυμόσαστε πώς περιμέναμε πάντα κι ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε τον καθηγητή των τεχνικών; Αφήναμε κάτω τα χαρτιά μας και βγάζαμε τα κραγιόνια μας και περιμέναμε, ώσπου τελικά έμπαινε μέσα αυτό το αλαφιασμένο άτομο.
Πραγματικά νιώθω θλίψη καθώς φαντάζομαι αυτό το πλάσμα, που συνήθως είναι γυναίκα. Μπαίνει βιαστικά στην αίθουσα, καθώς έρχεται από ένα άλλο μάθημα, κι έχει χρόνο μόνο για ένα χαιρετισμό με το κεφάλι.Ύστερα γυρίζει και λέει, "Παιδιά, σήμερα θα σχεδιάσουμε ένα δέντρο". Στρέφεται κατόπιν προς το μαυροπίνακα και σχεδιάζει το δικό της δέντρο. Θυμόσαστε αυτά τα γελοία δεντράκια; Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα δέντρο να μοιάζει μ' αυτά, αλλά εκείνη έφτιαχνε το δέντρο της σαν μια μεγάλη πράσινη μπάλα με μια μικρή καφετιά βάση, κι έλεγε, "Εντάξει, τώρα παιδιά, σχεδιάστε το". Κι όλοι στρώνονταν στη δουλειά και σχεδίαζαν.
Αν είχαμε την παραμικρή λογική, ακόμη και σ' αυτή τη νεαρή ηλικία, θα καταλαβαίναμε πως αυτό που πραγματικά ήθελε από μας ήταν να σχεδιάσουμε το δικό της δέντρο, επειδή όσο πιο πολύ όμοιο το σχεδίαζες τόσο καλύτερος θα ήταν ο βαθμός σου. Αν κιόλας το έφτιαχνες όπως ήθελε, τότε σου 'δινε μια καραμέλα κι έλεγε, "Ω, είναι υπέροχο". Αλλά να που υπάρχουν και πιτσιρικάδες που πραγματικά ξέρουν τι είναι ένα δέντρο, όπως αυτή η γυναικούλα δεν το 'χει δει ποτέ στη ζωή της. Έχουν σκαρφαλώσει σε δέντρα, έχουν ταρακουνήσει δέντρα, έχουν πέσει από δέντρα, έχουν ακούσει το αγεράκι να φυσά μέσα από τα φύλλα τους. Αυτοί οι πιτσιρικάδες ξέρουν πραγματικά πώς είναι ένα δέντρο και ξέρουν ότι το δέντρο δεν είναι καραμέλα! Κι έτσι παίρνουν τα κόκκινα, τα κίτρινα και τα πράσινα κραγιόνια τους και σχεδιάζουν αυτό το όμορφο πράγμα και της το δίνουν. Κι αυτή το παίρνει και στριγκλίζει," Διεστραμμένα μυαλά".
Απόσπασμα από το βιβλίο: Η αγάπη, (Λέο Μπουσκάλια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.